Steve Noonan is zonder enige twijfel onderdeel van onze muziekgeschiedenis. Hij hoort thuis tussen illustere namen als J.D. Souther, Greg Copeland en Danny O’Keefe. In 1967 was Steve Noonan een belofte voor de toekomst, en werd hem een deal aangeboden door het roemruchte platenlabel van Jack Holzman: Elektra. Bringin’ it Back Home verschijnt 40 jaar na zijn debuut LP. Een plaat die jarenlang een obscuriteit is geweest, en ook als cd aanvankelijk slechts als Japanse release beschikbaar was. Zijn debuut was pijnlijk genoeg waarschijnlijk het meest interessant vanwege de nummers die hij samen met Jackson Browne had geschreven.

Het muziektijdschrift Cheetah bombardeerde Steve Noonan, Tim Buckley and Jackson Browne tot The Orange County Three. Succes scheen hen toe te lachen. Vanwege het enorme succes van Buckley eerste album wilde Elektra Noonan commercieel als een Buckley-replica in de markt zetten, waardoor de nodige artistieke onenigheid ontstond tussen Noonan en zijn platenbazen. Buckley brandde in korte tijd op, Noonan werd op de achtergrond geparkeerd, en Jackson Browne werd een megaster. Deze uiteindelijke 2de plaat laat een uistekende senior songwriter horen, met een 10-tal doorlevende nummers, alsof die 40 jaar niet geweest zijn. Bringin’ it Back Home is een delicaat en integer muziekwerkje. Luister ter illustratie maar eens naar het ruim 8 minuten durende Battle Mountain; uitzonderlijk. Een folk gebaseerde singer songwriterplaat die ergens het midden laat tussen iemand als Bill Morrissey en Tom Pacheco. In zijn geheel ervaar ik dit album fractioneel magerder dan de individuele releases van Souther, Copeland en O’Keefe. (verschenen eveneens in het laatste gedeelte van 2008) Kanttekening die hierbij gemaakt moet worden is echter wel dat die 3 platen stuk voor stuk uitzonderlijk mooi zijn. Veel namen in dit stukje, en Noonan hoort er beslist een beetje tussen.